Bugün okuduğum bir yazı beni yıllar öncesine götürdü. Beş veya altı yaşındaydım. Dayım beni Kocaelispor maçına, İsmetpaşa Stadı'na götürmüştü. İlk maç, ilk tribün deneyimi. Küfür eden amcalara şaşırmıştım. Anlayamamıştım. Biraz da utanmıştım.
Şifayı o gün kaptım. Bir daha da iflah olmadım. Yaş otuz altı oldu, hala aynı renklerin peşindeyim. Sadece Kocaelispor. İkinci bir takım hiç olmadı benim için.
Yurt dışında ve Kocaeli dışında yaşadığım yıllar boyunca şunu hissettim. İnsanlar, içten içe, sadece memleketinin takımını tutanlara özeniyorlar. Kendi yapamadıklarından mıdır bilinmez, saygı duyuyorlar ve bunu ifade ediyorlar.
İş yerinde, sosyal hayatta, tanıştığım insanlar, "Sadece Kocaelisporlu" olduğumu öğrendiklerinde hem şaşırıyor, hem de bunu unutmuyorlar.
Şifayı o gün kaptım. Bir daha da iflah olmadım. Yaş otuz altı oldu, hala aynı renklerin peşindeyim. Sadece Kocaelispor. İkinci bir takım hiç olmadı benim için.
Yurt dışında ve Kocaeli dışında yaşadığım yıllar boyunca şunu hissettim. İnsanlar, içten içe, sadece memleketinin takımını tutanlara özeniyorlar. Kendi yapamadıklarından mıdır bilinmez, saygı duyuyorlar ve bunu ifade ediyorlar.
İş yerinde, sosyal hayatta, tanıştığım insanlar, "Sadece Kocaelisporlu" olduğumu öğrendiklerinde hem şaşırıyor, hem de bunu unutmuyorlar.
Tribün ve taraftarlık demişken, Kocaeli'de yaşadığım yıllarda fiilen içinde bulunduğum Hodri Meydan'dan bahsetmeden geçmek olmaz. Seksenlerin sonunda bir deplasman otobüsünde, Uğur Dündar'ın Programından esinlenerek bu ad konulmuş. İsyanın, dik duruşun simgesi haline gelmiş.
Bey'in karşısına dikilen Köroğlu neyse, İstanbul'un karşısına dikilen, Anadolu'nun yiğitleri olmuş Hodri Meydan.
Özer
Bey'in karşısına dikilen Köroğlu neyse, İstanbul'un karşısına dikilen, Anadolu'nun yiğitleri olmuş Hodri Meydan.
Özer
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder